Ervaringsverhaal Burnout Coaching

Al weer enige tijd geleden had ik het gevoel dat ik vastliep in mijn leven. Ik stond eigenlijk op een kruispunt en wist niet meer of ik nu rechtdoor, linksaf of rechtsaf moest gaan. Achteruit gaan was geen optie, maar ik realiseerde me wel, dat als ik niets deed, ik toch langzaam aan die kant op ging, die ik zeker niet wilde.

Hulp zoeken dus, maar ja, waar begin je dan? Wat voor hulp heb je nodig? Zoek je het in je vriendenkring of bij familie, of juist helemaal niet?

Het internet op dan maar, ik ben gewoon gaan zoeken. Keuze genoeg, maar wat is dan de goede keuze? En was dit dan nu net niet waar het allemaal om draaide? Keuzes maken?

Uiteindelijk kwam ik terecht op de website van Sylvia van Meel en las daar een stukje over de beginselen van een burn out. Min of meer viel alles op zijn plaats en ik moet zeggen, de foto van Sylvia sprak me ook aan: een open, vriendelijk en toegankelijk gezicht.

Intake

Ik heb meteen een afspraak gemaakt voor een intake gesprek. De klik was er, want daar gaat het om. Je moet je goed voelen bij iemand en dat gevoel moet wederzijds zijn. Een coach kan je niet goed helpen als er geen klik is.

Traject

We zijn begonnen en het gevoel bleef goed. Er waren momenten van veel praten, maar ook stiltes, nadenken, tranen en ook lachen. Sylvia stuurt en leidt het gesprek, maar van te voren helemaal uitgestippeld is het niet en dat heb ik als prettig ervaren. Sylvia geeft je alle ruimte.

Het belangrijkste dat ik geleerd heb, is dat ik terug gegaan ben naar mijn gevoel. We leven in een maatschappij waar van alles van je verwacht wordt en je van alles “moet” en ik was jaren gewend om daar in mee te gaan. Eigenlijk ben ik mezelf daar een beetje kwijt geraakt.

Sylvia heeft me door oefeningen laten zien wie ik eigenlijk ben. Een specifieke oefening was voor mij een hele emotionele ervaring. In het kort kwam het er op neer dat ik bepaalde eigenschappen van mezelf benoemde en Sylvia stelde daarover een aantal vragen. Het resultaat? Dikke tranen maar vooral
(h)erkenning van mijzelf.

Vanuit die situatie ben ik “opnieuw begonnen”. Ik denk zowel in het zakelijke als in mijn privé omgeving meer na over hoe het eigenlijk voelt, voor ik ergens een knoop in doorhak. En als mensen dan wat langer moeten wachten op een antwoord, dan vind ik dat prima.

Ik ben veranderd en toch ook niet, want eigenlijk ben ik gewoon mezelf geworden. Voor mijn omgeving is dat soms best lastig maar dat voelt oké. Ik durf me kwetsbaar op te stellen en ben meer open dan ik ooit geweest ben.

Bovendien heb ik ontdekt dat ik schrijven erg leuk vind om te doen. Voor nu betekent het vooral dat ik problemen van me af schrijf zodat ze uit mijn hoofd zijn. Iets letterlijk van papier lezen maken sommige dingen wat eenvoudiger. Het leuke van het schrijven zit het hem voor mij vooral in brieven. Naar een ex-vriendje, naar een goede vriend die is overleden, naar mijn vader en naar mijn baas. Maar ook één naar mijzelf. De ene brief is wel gepost, weer een andere houd ik fijn voor mezelf. Het zijn tenslotte mijn brieven.

Voor een ontwikkeling op mijn werk heb ik daarna nog een paar sessies bij Sylvia gehad. Het uiteindelijke resultaat hiervan was, dat ik bij mijn baas heb aangegeven dat sommige taken gewoon niet bij mij passen. Dat durven toegeven was wel moeilijk maar vooral ook eerlijk, naar mijzelf en naar mijn baas. Er zijn stappen gezet waardoor ik nu veel beter in mijn vel zit en dus ook beter kan presteren. Een win-win situatie dus.

Al met al kan ik zeggen dat het traject dat ik samen met Sylvia gelopen heb, als heel prettig ervaren heb maar er zijn natuurlijk ook best moeilijke momenten geweest. In de spiegel kijken is niet altijd even gemakkelijk.

Sylvia leidt de gesprekken op een dusdanige manier dat het heel ongedwongen voelt. Bovendien is de mens Sylvia ook echt aanwezig en dat maakte het voor mij persoonlijk heel vertrouwd en gemakkelijk om dit traject aan te gaan en bovenal goed af te sluiten.

Nog steeds vind ik het leven niet altijd even gemakkelijk maar ik heb geleerd om soms gewoon een stapje terug te doen, even tijd voor mezelf te nemen, zogezegd even ademhalen en weer doorgaan.